Η νεολαία μας έχει φοβερά προσόντα. Το δυστύχημα, όμως, είναι τούτο: ο νέος με την έμφυτη ευαισθησία, τη δημοκρατική ευαισθησία, σιγά σιγά μπαίνει στο κατεστημένο και όταν γίνει 32-35 χρονών αρχίζουν οι ανάγκες, η επιβίωση, η συμβιβασμοί και γίνεται αστός. Το λέω στα παιδιά: «Προσέξτε μην την πάθετε, μη γλιστρήσετε στην παγίδα. Εγω προσπάθησα και μέχρι ενός σημείου αντιστάθηκα. Βέβαια έπεσα... Έπρεπε να επιβιώσω, έκανα πράγματα που δεν ήθελα... Έκανα, όμως, και αυτά που ήθελα κι ήταν τα καλύτερα. Κι αυτό έσωσε τον αυτοσεβασμό μου... Συνέντευξη στην εφημερίδα Απογευματινή, Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 1992.